با توجه به گروه سنی فرزندان شکل نشان دادن محبت ما متفاوت خواهد بود. والدین می‌توانند از چند شیوه مشخص استفاده کنند که شامل: گفتار، رفتار و رفع نیازهایشان می‌باشد.

نوزاد: محبت ما به نوزاد از راه‌های بسیار مستقیم و فیزیکی ابراز می‌شود، مثل غذا دادن، بغل کردن و آرام کردن، نوازش کردن، حرف زدن و بازی کردن با آن‌ها.

بچه‌های نوپا: محبت کردن به بچه‌های نوپا مثل محبت به نوزادان است با این تفاوت که با محبت کردن به آن‌ها وتشویق به یادگیری مهارت‌هایی مثل راه رفتن، غذا خوردن و لباس پوشیدن تأکید بیشتری می‌کنیم.

کودکان مدرسه رو: سن شروع مدرسه مرحله مهمی ازمراحل رشد کودک است. در این مرحله می‌توانید به کارهایی که در مدرسه انجام می‌دهد توجه کنید و نشان دهید که از خواسته‌های او حمایت می‌کنید و برای آن‌ها ارزش قائلید. شما می‌توانید کاری کنید که شریک زندگی مدرسه‌ای او شوید. و یا همراه او در گردش‌های دسته جمعی در مدرسه شرکت کنید تا ارزش بیشتری نزد او پیدا کنید. برای رشد مهارت‌های اجتماعی می‌توانید او را تشویق کنید که از دوستش به خانه دعوت به عمل آورد.

فرصت‌های کوچک برایش فراهم کنید تا مهارت‌های مختلف مثل ورزش، موسیقی، و تئاتر را بیاموزد. محبت تنها از طریق بغل کردن و بوسیدن نیست بلکه باید به آن‌ها کمک کنیم تا بیشتر مستقل شوند و خودشان کارهایشان

را انجام دهند.

نوجوان: هنگام تصمیم‌گیری‌هایشان مسئولیت بیشتری به آن‌ها بدهیم تا با چنین کاری نشان بدهیم که برای رشد شخصیت آن‌ها ارزش قائل هستیم.

شما در عمل می‌توانید به نوجوان بیاموزید که تصمیماتی اساسی و مسئولانه بگیرند. مسائل را سبک و سنگین کنند و نتایج کار را همواره مدنظر بگیرند.

اگر شنونده خوبی برای درد و دل‌های او باشید در واقع به نوعی به او محبت کرده و نشان داده‌اید که دوستش دارید. هر چند نوجوان عاشق رسیدن به استقلال است اما برای روبرو شدن با مسائلی که برایش پیش می‌آید نیاز به محبت و حمایت‌های شما دارد. این نیاز دقیقاً زمانی حس می‌شود که والدین درگیر کارهای شخصی خود هستند.

بغل کردن: در آغوش کشیدن کودکان باعث فراموش کردن تمام زحمات و دردسرهای آن‌ها است. در سن نوجوانی سعی کنید ارتباط فیزیکی کمتری برقرار کنید، بعضی بچه‌ها به طور ذاتی از این کار متنفرند.

محبت بی قید و شرط: محبت ما برای فرزندمان باید بی قید و شرط باشد. اگر بچه‌ها احساس کنند که فقط در صورتی دوستشان داریم که کار درستی انجام دهند. در آینده نیز همواره با شک و تردید وعدم اطمینان زندگی می‌کنند.

فقط کافی است که با گفتار و اعمالمان مطمئنشان کنیم که برایشان ارزش قائلیم. اگر چنین کاری انجام دهیم برای او پایه‌ای محکم در زندگی بنا نهاده‌ایم که می‌تواند احساس اعتماد به نفس و ارزش به خود را بر آن بنا نهد.

فرزانه حسن‌زاده نمین، روانشناس